مهدی بيا

به راه می افتی در ميان جماعت ،  احساس می کنی که تنها هستی و نيازمند دستی مهربان ، تا جانت

را نواش کند . سايه ترس ، آرام  آرام  نزديک می شود تا بر وجودت بنشيند. اما به ياد می آوری که

لا تَستَوحِشوا فی طَريقِ الهُدی لِقِلَّه أَهلِهِ. « در مسير هدايت از اندک بودن رهروان ،

بيمی به خود راه ندهيد. »  شوق ديدارش  آرام و قرار از دلت می برد. به راه می افتی و زمزمه

می کنی : هَل إِلَيکَ  يَابنَ  أَحمَدَ سَبيلٌ فَتُلقی. « ای فرزند پيامبر (ص)! آيا راهی برای

ديدار تو هست؟ »

همه  هست  آرزويم  که  بينم  از تو رويی

چه زيان تو را که من هم برسم به آرزويی

از کوی و برزن  می گذری و چون مرواريد های اشک ، گَرد غم از رخسارت می شويد ، نجوا می

کني :

همه موسم تفرّج به چمن روند و صحرا

تو قدم به چشم ما نه بنشين کنار جويی

درکجا  بايد ديد رخسار زيبايش را ؟ به همه جا سر می زنی  برای ديدارش ؛ قم ، مسجد جمکران ،

کربلا  و  نجف ،  حرم امامان  ، مسجد  کوفه  ،  مسجد  سهله  ،  مدينه ،  قبرستان بقيع و  حرم پيامبر

اسلام.(ص)

محرم می شوی و به مکه می روی  ، با خود می گويی : لَيتَ شِعری أَينَ استَقَرَّت بِکَ النَّی بَل

أَیُّ  أَرضٍ  تُقِلُّکَ  أَو ثَری أَبِرَضوی أَو غَيرِها أَم ذی طُوی . « همان. کاش می دانستم

در  کجا  رحل اقامت افکنده ای ، در کدام سرزمين مأوی داری. در زمين رضوی يا

جز آن و در ديار ذی طوی. » در  مسجد الحرام  به دور خانة کعبه  طواف می کنی ، هفت بار

مسير  بين  صفا  و  مروه  را  طی  می کنی  و  چشم  می اندازی  ، به  ه ر سو  نگاه  می کنی اما او را

نمی بينی.  مردم   از  سرزمين های  مختلف  ، مناسک  حج  را  انجام  می دهند ، موج  جمعيت  در

چشم هايت می نشيند ، از ديدار چهره ها خسته می شوی و با خود زمزمه می کنی : عزَيزٌ عَلَیَّ أَن

اَرَی الخَلقَ وَ لا تُری. « همان . برايم سخت است که خلق را ببينم و تو از نظرم پنهان

باشی » به عرفات  می روی  ، در معشر  می نشينی و به سرزمين مِنی وارد می شوی ، سنگ می زنی

، قربانی می کنی  و سر  می تراشی و  می دانی  که با تو است و  در کنار تو. از اين همراهی احساس

آرامش می کنی ، اما از خود  می پرسی که او پس از انجام  مناسک حج به کجا خواهد رفت و در

کدام  سرزمين  مأوی  خواهد  گرفت  و  با  خود می خوانی : إِلی مَتی أَحارُ فيکَ يا مَولایَ. «

همان. مولای من! تا کی سر گردان تو باشم؟ » اما  به  هر  کجا برود با توست و برای تو وبه

ياد تو. کلام زيبای او  را زمزمه می کنی : إنّا غَيرُ مُهمِلينَ لِمُراعاتِکُم وَ لا ناسينَ لِذِکرِکُم. «

ما هيچگاه در رسيدگی  به شما کوتاهی نمی کنيم و شما را از ياد نمی بريم. » و می

بينی  که  ساية  لطف  و عنايت او بر  سرت گسترده است. به ياد می آوری که هر هفته نامة عملت را

برای او می برند  و او با محبت در آن نگاه می کند. گاه مسرور می شود و گاهی سر فرو می اندازد

و دستانش را به دعا بر می دارد و  از  خدا می خواهد  تا  از لغزش هايت  درگذرد  و  يا  بر پاداشت

بيفزايد. و همين انتظار داروی درد توست و  چشم دوختن به راه او ، شفای تن بيمار و روح خستة تو.

جمعه ها يکی پس از ديگری می گذرد و سال ها  در پی هم سپری می شود و تو منتظری. در انتظار

روزی  که بيايد  و با زلال زيبای ظهورش ، گَرد غمِ فراق را از چهره ات بشويد تا برق شادمانیِ با او

بودن ، در  چشم هايت   بدرخشد  و لبخند  زيبای  سرور  بر لبانت  بنشيند . و   باز   زمزمه  می کنی:

 « متی نَرِدُ  مَناهِلَکَ  الرَّويَّهَ  فَنَروی ، مَتی  نَنتَقِعُ  مِن  عَذبِ مائِکَ  فَقَد طالَ الصَّدی

، مَتی نُغاديکَ وَ نُراوِحُکَ فَنُقِرُّ عَيناً، مَتی تَرانا و نَراکَ وَ قَد نَشَرتَ لِواءَ النَّصرِ تُری »

« کی شود  که  بر  سر  جويبارهای  سرشار از آب تو فرود آييم و سيراب شويم. کی

شود  که از چشمه آب زلال تو سيراب شويم که عطش ما به درازا کشيده است. کی

شود که صبح و شام فرا رسد  و چشمانمان به جمالت  روشن گردد. کی  شود که ما

را ببينی و ما به تو بنگريم هنگامی که پرچم پيروزی را برافراشته ای. »